gökyüzü öylesine uçsuz bucaksızdır ki
yalnız akşamlarda
bir toz tanesi gibi hissedersin kendini
savrulur durursun daldığında karanlıklara
hele ki tenha gecelerde
yalnız olmadığını anlatır bütün yıldızlar
ya da, o an ne denli çok yalnız olduğunu

ümitlerin, düşlerin mi ki, böylesine yakın
sanki uzatsan ellerini avuçlarına düşecek
oysa, iyi bilirsin o yıldızlar çok uzaklarda
yine de yakın hissedersin kendine bir şeyleri işte
anlam veremediğin o yakınlığı yaşatan nedir
anlayamazsın ki. ne çok düşünsen de

o bilemediğin uzak dünyalara
sen de dalar gidersin işte o yıldızlara
yalnızlığın orta yerinde bir başına

sonra, gece bir hançer gibi saplanır yüreğine
sızım sızım sızlayan bir yarayı yeniden kanatır inceden
hançer yarası mı, yoksa anılar mıdır bu
yoksa gidip de dönmeyecek
sevdiklerin mi bilemezsin ki
kanar durur öylesine sessiz çığlıklarıyla derinlerde

bir şeyler vardır soluduğun havasında gecenin
ne uzak yıldızlar, ne düşler, ne de hayallerin değil
yaşayan bir şeyler vardır ki, senin de hissettiğin
acı gülümseyişlerde solgun yüzler fark edersin
hemen yanı başında
buz gibi bir el okşar saçlarını
yağmur damlası sanırsın gecenin gözyaşlarını
usul usul dökülürken yanaklarına
ümitsizliklere terk edilen bütün ümitlerden
ya da yarım kalan bir sevdanın son nefesinde
kaderine ağlayan gözlerden

bir ses duyarsın sonra, sessizliğin derinlerinden
kanat çırparken beyaz bir güvercin
karanlığın içinden belki sana
ya da kimbilir belki de senden çok uzaklara
nice yıllara sevdiğim
nice yıllara …




Mert YIGITCAN
maltepe / istanbul 31 / 12 / 2008 08:43