‘Nerede yitirildim ve kim yitirdi bilinmez
Bir kayıp hikâye saklıdır içimde
Bir şiirin üçüncü mısrası gibi kopuk
Beni nerde bulsan tanırsın, ağla/yan…’

Ne zaman,
Kendimi anlatacak bir cümle kursam
Deniz rengini değişir
Aldırmaz taş sektirişime.
Öylesine,
Bir uzun hikâyeye dönüşür
Kısacık diye düşündüğüm o cümle.

Sonra gözlerimi geceye yatırırım ben
Yıldız yıldız hüzünler birikir gözlerime
Bir efkâr kilitlenir göğsüme
Uzanıp bir sigara yakmak isterim
Ondan önce tutuşurum,
İçimdeki ateşle.

Üç beş nefeslik suskularım olur duman
Tek tük öksürükler salınır dudaklarımdan
Söz düşer heceye anlatamam,
Ağlarım…

Hani bir gören olsa beni
Gecenin zifirindeki nakışım ben
Sökmeye kalksa geceden beni
Ben yine geceye tutunup ta kalkarım
Sabahlar büyütürüm düşlerimde.

Kirli camlar mıdır göremem sokağı
Gözlerimde birikmiş buğular mı?
Söyleyin Allah aşkına
Her gece saat üçte gonk vurunca geceye
Benden başka var mıdır duyan
Gözyaşları eşliğinde.

Al git beni hüzün denizin mavi göğün sapsarı olduğu yere
Hem ufukta kilitlenmiş gözler benim değimli
Bırakın ağlayayım gönlümce.

/her hece çok şey söyler belki,
Ama çok şey söyleyemez bendeki yüzlerce cümle/