TOPRAK AĞLAMASIN HASRETİNDEN
--------------------------------------------------------------------------------
Hangi geceye uzanan günbatımında,
Düştü yüreğime o aşkın.
Saatler durmuştu sanki,
Güneşin son ışıklarıyla buğulandı gözlerim,
Yoksa,
Zaman mı sevgine susamıştı,
Yoksa benim gözlerim mi eridi gözlerinde,
Bilemedin.

Günler günleri kovaladı,
Aylar devrildi bir bir üzerine,
Bazen en güzel melodileri ezberledi gönül pınarım,
Taze bir fidanın sürgünü gibiydi bakışların.
Kaç geceler o yemyeşil gözlerinde uyandım,
Bilemedin.

Kaç gecelere tutsak kaldı,
Sazımın udumun perdeleri.
Sevgimi ilmek ilmek işledim perdelere,
Makamlarla anlattım seni,
Kaç kez uyandım,
Kaç kez sabahın ilk ışıklarını gözledim.
Günlerdir şarkılarını savurdum rüzgarlara,
Ağıtlar yaktım simsiyah gecelerde
Sen o şarkılarıda dinleyemedin.

Yine delice esti poyrazın gönlüme,
Tum şarkılarımın notaları karıştı,
Çaldın gönlümden hicaz şarkılarımı,
Savruldum,
Kayboldu umut ötesi duygularım,
Bilemedin, çok geç artık.....

Oysa, bu gece,
En uzun gecem.
Bedenim uyuyor gözlerimin son ışıklarında,
Kalemim suskun kaldı gönül telimde.
Hangi özlemleri yaşamak istesemde,
Vursa mızrabım udumun tellerine,
İçimdeki sevgimin sesi olamazssın artık.
Perdeler küskün,
Gönlüm yaralı yerinden,
Nisan yağmurlarına küskün gözlerim,
Islanmıyor gözyaşlarım.

Bir tek dileğim olsun be güzelim senden.
Sevdanla sal ki bedenimi toprağa,
Toprak ağlamasın hasretinden......

SEZAİ KAYA - BALIKESİR