gök yüzü
sarısından sıyrılmış
kızıl laleydi
avuçlarımda açmış

yükseldim!
parmaklarımın ucunda.
herkestim
ama
" herkesin hiç kimsesiydim "
farkına vardım
ama
ağlamadım....

kabuğu ardına düşmüş yılan misali
ardıma düştü sıyrıldığım her şey

yükseldim
bulutlar başımla eş
ama değdirmedim
yalnızlığımı kimselere elleştirmedim
gördüm ki
hüzün yüzümde nakış

aynalara yalvardım
anladım
anladım ki
yer gök birbirinin aynı
bir ben farklı
bir ben el
bir ben herkesin hiç kimsesi
yinede ağlamadım.

tan yeri şafağa çaldığında
zifire düştü rengi
ama gece değildi

derlerdi ki;
"sabahın en koyu ilmeği dokunur şafağa gün dolandığında"

en karanlıklar bile sabahın muştusuydu
güneşin coşkusuydu karanlık

bir bende yoktu zifrin ardına düşmüş aydınlık

anladım
ama ağlamadım


itildiğim dünyadan
cennet özlemleri sardı
al beni yanına
vefalım...