Bir dilim ekmek anne ne olur
-Artık karnıma bağladığın taşlar...
-Dedi ve bayıldı, hüzün bakışlı
Hasret kokuşlu, güzel yüzlü sevde
Bir çığlığın ardından koşan anne
Yokluğa, açlığa değil
Bakıpta görmeyen, görüpte bakmayan
Duygusuz, insafsız kuru kalabalıklara
Ah çekti
Ağlamayan anlamazdı
Ne bilirdi sırtı pekler, karnı toklar
Sevdenin açlığını
Yokluğu ne bilirdi ekmeği çöpe atan
Sevdeyi ne bilirdi, komşusundan bihaberler
Sevmeyi ne bilirdi sevdeyi bilmeyenler
Ekmeği ne bilirdi ekmeği almayanlar...

Mevlasından başka hangi kapı vardı
Sığınacak, yalvaracak
Sevde gözlerini açtı
Titriyordu
Sevde ağladı... Annesi ağladı...
Sevde ağladı ve annesi taşları tekrar...
Hayır, anne ben artık aç değilim dedi, sevde
Ne olur üzülme artık sende
Ben alıştım anne
Karnım kuruldamıyor
Ben aç değilim anne
Açlık midede olmaz sadece
Yeterki gözler aç olmasın
Yeterki başkaları aç kalmasın.


Şair: Selim Adım