Bir mum yak ve hazırla şimdi kendini,
Sonra yanan muma uzat ellerini,
Ne oldu?
Ateş çok mu yaktı tenini?
İşte benim de,
Sana olan uzaklık yakıyor yüreğimi.

Aslında rahatlatır mı ki beni
Bunları sana söylemek bilmem.
Yoksa bir kibritte ben yaksam,
Kurtulsam mı sevginden?
Gömsem yok etsem seni,
En sonsuz derinlere de;
Ölsen.
Ama yok sana değil de,
Sadece aska haksızlık olur beni üzen.

Hey senin yalandan canım deyişine hey,
Yok yok,
Üniformalar içinde, kendini adam sanıp,
Köşeye çekilen Bey
Geçmişe dön, geçmiş aşklara,
Hele bir bakıver geride yaşanmış sevdalara.
Bir yiğit ki,
Ayşe’sinin gözüne baktığında
Titreyen yüreği de hissederdi o anda,
Pusardı kıyıya da kızcağız, koyardı ortaya edebini, sonsuz sevgisini,
Çünkü
Çünkü değer görürdü tüm bunlara Ayşe yiğidini,

Hani,
Hani bir gün, telefonunu aradığımda meşgul olduğunu anladım,
Sonra aynı anda,
Senin de tanıdığın en yakın arkadaşımı aramıştım.
Bir yandan dakikalar geçti o an,
Bir yandan da içimdeki yangın,
Yaktı,
Kavurdu tüm bedenimi, ruhumu.

Anladığım şey,
Bir yanda dostum, kardeşim;
Bir yanda canım vardı.
Ve telefonu kapatıp bana döndüğünde,
‘Aşkım ne var ki bunda?
Biz medeni insanlarız, sadece hal hatır sormak’ demiştin.
Günler sonra da,
Bana olan sadakatini, sevgini de belli etmiştin.

Senin dilinle ‘medeni’ce söylüyorum;
Ben bu medenilik neymişse,
Olmuyor, beceremiyorum.
Kusuruma bakma,
Sanki kendimi pezevenk gibi hissediyorum.

Ne sen bana Mecnun olabilirsin.
Ne de ben, Mecnun olmayan birine Leyla,
Aşkını pazarlamaya niyetin varsa,
O ben de değil,
Git,
O, sokak kadınlarında.
Biz, deli kanlı kızlarıyız, o deli kanlı yiğitlerin,
Sen ise,
Sadece,
Sadece medeni bir hiçsin.
Kemiklerini sızlatacak kadar o yiğitlerin.

Şimdi al başını git,
Hiçbir şey istemiyorum senden.
Geriye de bakma, o yalan gözlerinle,
Vururum
Vururum Allah canımı alsın ki senin silahınla o beyninden.

Ayşenur Kaya-28.10.2006(yazılım tarihi gecmiş, çünkü geçmişten bir anımsamayla gecmişte yazılmıs bir paylaşım)