Şimdi sabırı üreten çiftçi kadınlarının şehire bulaşmamış elleri, betonlaşmamış gözleriyle, ineklerini sağarken yarlarını sever gibi duygulandıkları an...

Bir tüccarın para karşılığı sattığı gönlünün, insan olduğunu hatırlaması üzerine ruhunda başlayan infialin, gözlerinden indirdiği iki damla yaşın, oğlunun son model arabasının tekerleklerine bulaşıp kazaya neden olduğu an...yani arsız bir politikacının ekmeğine sürdüğü tereyağından zehirlendiği an... karantinam..karantina zamanlarım..

Şehirlilerin, sevdaları kalmayan o zavallı insanların, yemek artıklarıyla tavladıkları köpeklerine cesedimi sunduğu an...karantinalı zamanlarım...

Dedelerinin camekanlardaki fotograflarına bakıp, masalarındaki çiçek ölüleriyle duygulanmaya çalışan, süt şişeleri ve bozuk paralar arasında hayatın köklerini demir dişli bir kadının atıklarına saplatıp, bürokrasinin acımasız entrikaları arasında ölümü kanıksadığı an...karantinam...

Bir tarla kuşunun tek tek ötüşündeki estetikten, sudaki balığın sırtında gezen güneşten, denize ekmeğini banıp yiyen balıkçıdan,

"öküzünün yeri,kendinden önce gelen"

sofranın sahibinden habersiz generallerin bütün rütbelerimi söktüğü an...Karantinam...

Makinalara beyinlerinin namusunu kaptıran zavallıların ekonomi kitaplarını din kitabı, mühendisleri rahip sandığı an...

Bütün aşkların ve bütün şiirlerin artık onları kabul etmeyeceğini, yüzlerine tekrar tekrar vurduğum an... Onların kölelik ve yardakçılık ettiği teknoloji ve onun yarattığı küreselleşme yani toplu köleleştirme projelerinin karşısında soyluca ve insanca durduğum an... karantina zamanlarım...


şirinizle sesleştik biraz.sürçü lisan ettiysek affola

saygılarımla