Hiçbir renk yakışmazdı matemime bu kadar
Elinden düşürmediğin hüzünlü romanların sesi gibiydi kulağımda çınlayanlar
Ben
Kum gibi dökülürdüm umudu yitmiş meleklerin kanadından



Daha çok sustuğum zamanların toplamıydı hayat
Dillendiremediğim bir şarkının kırık notasıydı ruhum
Kuyusunu kazdığım mürekkebin derin hokkası
Sen
Kendini içinden aşağıya bırakan kara kaplı yadım
Eski dilde yazılmıştı tüm yaşadıkların...



Kara kara bakardın hafif gamzeli yüzünle
Sözünle bir kılıcı kıracak kadar kadındın
Öylesine yaşamadın
Ölesiye yaşlanmadın
Sen
Tanrının kendine ahdettiği yazıttın...



Dokunduğun her ateş, elinden eteğinden kaçıp uzaklaşırdı da
Bulutla beraber yağmur olup geri dönerdi yanıma
Sevindiğin dünlü yarınlara dair ne varsa
Peygamberlerin sözüyle avucun eteğin öperdi kul hakkına



Karaydın
Karanın en karasını bağlamıştın mor gecelerine...
Belinde mor düşlü kuşağı ile
Gencecik bir kadındın
Çocukluğundan bugüne...



Gökay Birkan SUCAKLI