Bir adamdı zayıf güçsüz,
Haykırışlarda ,sesi duyumsanmaz
Çelimsiz görünüşüne gücü sığdıran
Bedensiz...gam’a yekpare duruşlu.
Yürürdü her sabah hayatın acımasızlığına,
Kaderin isyan bir adam,göğsünde iman
Acı bağrında harman
Bir adam sessiz sabahların narası
Güneşi karşılamak,öğleyi yaşamak
İlkindi ye varmak azmi olan,
İnsanlığında acının son kahkahası adam

Yeşil gözlü,sert mizaçlı,çatık kaşlı
Zayıf yüzlü,güleç halli,sarışın;
Anlamsız yürüyüşünde
Manasız,alaycı,gözlerin çekicisi
Bir adam yalnızlığa
Ve
Adamlığına alışkın,

Adamlıksa sevmek,sevmeleri bilen
Sevmişliği de ,sevilmişliği de
Adam...
Kahrında kahır,sabrında sabır
Yük omuzlarında ağır
Bir adam... yadında hatıralar
Bir gün hayatı tutan elleri ile
Bir aşk tuttu,
Tuttu cam kırıkları acıtısı , bir aşk
Tuttu avucunda
Sıktı
Sıktı, sıktı
Aşk kırıkları acıttı canını yaktı,
Yaralarından
Damla ,
Damla
Kan aktı
Yüreğinden kan aktı
Ama hiç ah demedi, dedirtmedi adam
Hissedemedi ,
Ağlamadı,
Kalbi ateşlerde kor olmuştu
Acısa da ,yansa da avucu
Kaçmakta aramadı sonucu
Akşam güneş batarken kızıla çalar ya gökyüzü
Orda bitti son sözü dondurdu o anı
Kaldı yalnızlık da bir adam
gölgelendi yalnızlığı,kendi afilli soyutluğunda

‘’Aşk’ dedi bir adam
Gitti...
Adam gibi aşk kaldı...