ben kaybetmeye değmem
her akşamın sabahı vardır
benim yok
bazen sert rüzgarlar esse de
bahar sofrasında merhametimin
iki dirhem bir çekirdek parıldar gözlerim
en güzel yönüyle boy atmışlığına paylaşmanın
ben kaybetmeye değmem
hele hele zoraki çekilmişse sürgüsü
mazinin

hani varlığımızla dirilirdi gelecek
hani uzak düşlere kapılmazdı yaz akşamlarımız
sesim sesine tutsaksa
üzeri kanaviçe işli bir sedirdi ölüm
sesim sesine tutsaksa

’ben aşkın izinsiz gösterisiydim
kem gözlerden uzak
özenle yaratılmış
bir ömrün ağaçlar tarafından
eksiksiz gözden geçirilmişliği’

ben kaybettiğine değmem
elindeki amansız rastlantıyı
beni kaybetmeyi bırak
bir bir elden geçir hatıraları
oralarda nedensiz bir sevgi bulacaksın
hırpalanmış bir çocukluk arkadaşlığı
ipek saçlı yalın kat bir süreksizlik
bırakacaksın içe işlenmişliklerin bohçasını
oturacaksın gündoğumu ıslaklığına toprağın
beni o zaman anlayacaksın
pür dikkat bir neşeyle atılacaksın
günün ilk ışığına
beni anlayacaksın
göze alacak mısın kaybetmeyi
çünkü ben kaybettiğine değmem
derin dalgınlıklarının nedeni
uzun dargınlıklarının

ben kaybedilmeye değmem
ama sararım tenini gür bir orman gibi
yaşamaktır tek işaretleşmem seni sevmekle
aramdaki
payımız eşit
ben sende yaşamayı öğrendim
sen bende veda etmeyi
ben sende başlamayı öğrendim
hata yapmayı
sen bende hatasız bitirmeyi

ben kaybetmeye değmem
borçluyum birlikte tanıdığımız insanlara
her bir parçamda birisi
ayrılığı da paylaşırız onları paylaştığımız gibi
homurdanmasın kader
inadımız ölüme değil
yasaksız bir ayrılığa
ayrılıktan da ayrıyız artık
sınırsız bir boşlukta
sokakta sadece sokakta
gri akşama doğrulu
yağmura nazlı
gökleri güvercinli
bomboş
loş
bir sokak

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir