öyle bir acıktım sana
seni sevmeye
konuşmayı
inançlarına ters özleyişlerinle eskimemeyi
bak hala birgün geleceğim diyorum
değiliz daha eşiğinde son oyun çığlığımızın
ve ezilmiş çimenler kokarken
susuşumuzun heveslerimize küskün ırmağında
bak hala birgün geleceğim diyorum
sakla yokluğumu derinden hissetmişliğini
seni bir tomurcuğun açılışının narin yolculuğunda
alacağım kendinden sakla sendeki yokluğumu
farkında olmadığın ilk ve son yolculuğumu

gece geç vakitlere dek otururduk
bakışlarımızın özlemleri hayrete düşüren sınırsızlığı
yitirirdi inandırıcılığını
ellerimizin üşüdüğü yerden başlardı ayrılık
sonsuzluk parkında ikimiz kalırdık
kim güler kim ağlar bilinmezdi
iyi ve kötü anlamsızlık dinletisi olurdu
geleceği özlemek paylaşımımıza
günün ağarması taze kan kokardı
anlamazdık sonumuzun geldiğini

sonsuzluk parkında avuçlarımız bomboş uyurduk
hiçbir aptal halimize gülmezdi
birbirimize yakalanırdık
çapraz aldatılmışlığımıza
hem hayat hem biz
iğfal ederdik anılarımızı
anısızlaşırdık
yer gök kalmazdı küfretmedik
zaman orda durur ama biz durmazdık
biz demek
yağmur ve çocukluk kıskacında
şekilsiz acılarımız demekti

(yüzlerimizi görmediğimiz için
şekilsizdi acılarımız
bakabilseydim içine gözlerinin
bir adı olurdu acılarımın
en azından bir ünvanla ölürdüm
sahilsizlik o kadar yaralamazdı
çitlembik gülüşlü olanaksızlığımızı)

sonsuzluk parkında
dudaklarımız kalem olurdu
yüreklerimizin hırslı sayfalarına
gidişin eğri kaldırımları dost bildirirdi
gönül ağrılarıma
el ayak çekilirdi yalnızlığımdan
ömür üvey kardeşim olurdu
ölümse analığım
kimsesizliğin baş konuğuyum artık
sabah ziyaretlerinden vazgeçmese de umut
karartmasındayım söylediğin türküleri duyamamanın

sonsuzluk parkında salıncak kurdum
baş köşesinde oturuşuna acılarımın
kıt kanaat geçinirken özlemlerimin yarınıyla
birgün geleceğim diyorum
ısrarla
bir gün geleceğim kapına
ilk adım tadında okşamak için
kapıyı açışını
son kez açışını
sana değil kapıyı açışına geleceğim
sonsuzluk parkına götürmek için umutlarını
birleştirmek için umutlarımızı
kendimizden hariç

sonsuzluk parkında bir son bulacağız
sonsuzluk tabutumuz olacak
kavuşmasızlığımız kefen bezimiz
adresimiz olmayacak
öyküsüzlüğümüz tek yerimiz
orda
sonsuzluk parkında olduğumuzu
kimseler bilmeyecek
hiçbir kuş konmayacak dalına çiçeğimizin
hiçbir hayal yaratamayacak
sevişmeye hazırlanmaya
denizlerimizin kabarmasını
yaralarımız haylaz
bizi kimse bulamayacak

sonsuzluk parkında
ellerimden tutacaksın
şiirsiz yaşanmayacağını anlatacaksın
aynı sensiz yaşanmayacağını anlattığın gibi
sensizlik sana rağmen bir sen’in olmayışı olacak
kalmayacaksın

bu defa son defa öleceğim…

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir