Aklın çıkmazında
Sürat…
Beklenmedik bir kaza,
Hayat…

Can çekişiyor insanı duygular,
Geç gelen ambulans
Şiddetli umut kaybı var…

Sema ağlıyor,
Sağanak…
Sızıyor, yerin çatlaklarına naifçe dolan
Acımasız yağmurlar…

Mevsim tutulması
Bu olsa gerek…
Dolunaya eşlik edecek
Çocuk gülüşleri, duru ve beyaz…
Kavşak çatışmaları sahnede ve
Her gün aynı perde…
Uçurumun kenar gülleri yüreğin penceresinden
Toprağa aç…

Kaçıncı bu
Sevginin kıyısına vuran toplu “ben” intiharları?
Geçmiş aşklara inat…
Sonbahar ile bozguna uğruyor aslında
Yıllanmış, koyu kahve âşıklar…
Tutunamaz oluyor kollar ve
Kopuyor yeni baharları beklemek üzere
Sevgilinin dalından…
Şu dakikadan itibaren tek amaç
Sınırları çizilmiş yürek yangınından
Bir hayat kurtarmak…
Bin bir vahşi duyguyu derinden yakmadan…

Sonunda bilirim ki
Sarhoş iklimlerin mayhoş kokusu bir kibritle
Bin yıllık aşka uçacak…
Meyhanelerde ucuz şarap kokuları,
Ezberlenmiş sevgi lakırdıları,
Sazın bir telinde bin bir ah…
Sandala kıvrılmış bir kedi yavrusu…
Yan sandaldaki anonim kişiye bilmeden
Kader komşusu…

Dolunay ise seyirde…
Mehtap mavilik derdinde…
Yine kaç şairin ekmek teknesine bulaşacak ve
Mürekkebinde tekrar maviye boyanacak,
Kim bilir?
Ya da gökteki kuşlar şimdi nerede,
Koca deniz altındaki, yakamoz seyrine mi
Dalmıştır bizim işgüzar balıklar?
Kaç nara yakacak ara sokak duvarlarının can damarını?
Kaç sessizlikte saklı kalacak
Aldatılmışlık ve çaresizlik?
Bir kadın mı olacak basma geceliğiyle
Sese koşan?
Ya da uykunun en tatlı yerinden kopamayacak mı
Şeker tutkunu diyabetik ruhlar?
Kimi kâbuslarında yarı ölü,
Kimi hayalinin ötesinde…
Her geceyle birlikte kaç hayat hikayesi bitiyor
Bilemediğimiz…
Yitirsekte,
Yeni doğan bir günün hikayesinde yine doğan
Biziz…
Gün doğmadan biz doğuyoruz,

Hayatın içinde…
İçimizden...