Bir devlet vardı, defteri kalındı,
Sayfaları parlak, vicdanı solgundu.
Hesap bilirdi,
lakin insanı
“gider fazlası” sayardı.

Bir kalem çekildi Meclis’te,
mürekkebi siyah, manası koyu:
Ne yazıldıysa aynı kelimeyle mühürlendi:
Reddedildi.

Bayram dedik,
emeklinin cebindeki sessizliği.
“Bir asgari olsun,” dedik,
çok bulundu.
Meğer bayram,
sadece kodamanların hakkıymış....

Çocuk dedik,
sabahın ayazında aç giden.
Bir tabak yemek istedik,
devletin eli sofraya uzanmadı.
Tok olanın vicdanı
aç olanın midesini duymadı...

Öğretmen dedik,
harfleri insan eden.
Bir maaşlık hatır istedik,
bilgi pahalı bulundu.
Cehalet ise
her devirde kutsanırmış...

Genç dedik,
diploması çerçeveli işsiz.
Atama dedik,
gelecek dedik.
Gelecek ertelendi,
umut arşive kaldırıldı...

Okul dedik,
kapısı açık, içi eksik.
Temizlik dedik,
güvenlik dedik,
sağlık dedik.
Çocuk korunmadı,
bütçe itibara harcandı...

Öğrenci dedik,
burs dedik,
bir nefes istedik.
Nefes lüks sayıldı,
borç teşvik edildi.

Çiftçi dedik,
toprakla konuşan adam.
Mazot dedik,
ürün dedik.
Toprak sabreder sanıldı,
insan sabretmek zorunda bırakıldı...

Borç dedik,
bel bükülmüş.
Silinsin dedik.
Borç kutsaldı,
üreten feda olmalıydı...

Deprem dedik,
enkazın üstünde yaşam.
Bir ampul istedik karanlığa,
ışık bile israf sayıldı.
Konteynerde hayat
geçici görüldü.

Kış dedik,
soğuk dedik.
Yakacak istedik.
Soğuk kader,
destek gereksiz bulundu.

Esnaf dedik,
kepenk yarıda.
KOBİ dedik,
iflas sırada.
Para yoktu,
ama nasihat boldu.

Taşeron dedik,
yıllar geçti,
geçici kaldı.
Adam eskidi,
söz eskimedi.

Elektrik dedik,
denetim dedik.
Şirket ürkmesin diye
halk karanlığa alıştırıldı.

Hastane dedik,
sağlık dedik.
Hasta halk bekledi,
müteahhit iyileştirildi.

Kadın dedik,
yalnız kalmış,
çocuklu.
Yalnızlığına bütçe çıkmadı.

Sığınak dedik,
can dedik.
Kadının canı,
kalemden daha hafif geldi.

İnternet dedik,
çağ dedik.
Yoksula çağ fazla bulundu.

Evde çalışan kadın dedik,
emeği görünmez.
Sigorta istedik,
emeklilik dedik.
Ev kutsaldı,
emek kayıtsız kaldı...

Ve hepsi için
aynı cevap verildi:
Reddedildi.

Ama şatafat geçerken
oy birliği vardı.
İsraf konuşurken
kimse çekimser kalmadı.

Sonra sordular:
“Niye geçinemiyorsunuz?”
“Niye evlenmiyorsunuz?”
“Niye çocuk yapmıyorsunuz?”

Çünkü bu memlekette
umut teklifleri reddedilir,
sabır otomatik kabul edilir.

Ve anladık ki
mesele para değil,
mesele merhamet değil,
mesele niyet.

Bir halk,
bütçe defterine sığmadığında
ona
REDDEDİLDİ
yazarlar.

Ama tarih defteri
daha geniştir.
Oraya
kimlerin reddedildiği değil,
kimin reddettiği yazılır.

Bahadır Hataylı/23.12.2025/Sancaktepe/İST