Yol gidiyor, ben kendime yaklaşıyorum.
Camdan geçen her ışık
eski beni biraz daha siliyor.

Şehir susuyor, gözler gökyüzünde;
gürleyen bir bulut ararken
duyulan ses, parıldayan ışık—
bu sefer bir makine.
İçinde ben gitmekte…

Karanlıkta yansıyan kuru dallı ağaçlar
selamlar bu yolculuğu.
Gün ayazında donan toprak
yumuşamakta gecenin ağıtıyla

Her gidilen mesafede saklı bir anı
canlanır içimde.
Her geçilen yurt, her görünen ırmak
bana beni anlatmak ister
bu geniş zaman içinde…

Ve hatıralar
dikiz aynasında parıldar yol boyunca.
Her yüzleşmede gölgeler uzar içime,
suskunluk çığlık atarken kimseler duymaz.
Geçmişin ağır taşları
ayaklarıma dolanır .

Ve gece, kendi sessizliğiyle
bırakır beni yolun kıyısında.
Işıklar yavaşça sönerken
kendimle karşılaşırım usulca...

Turgay kılıç
22/12/2025
22:49