Ben bu filmi gördüm,
başında umut vardı,
sonunda perdeye bakıp susmak.
Yine de oturdum koltuğuma,
bilet pahalıydı ama
alışkınım aynı sahneye.

Ben bu filmi gördüm,
kahraman sandığım şey
yorgun bir alışkanlıkmış meğer.
Aynı cümleler,
aynı kaçış kapıları,
aynı “bir dahaki sefere”
yalanı.

Biraz kendime kızıyorum,
filmi ezbere bildiğim hâlde
gözlerimi kapatmadığım için.
Ağlanacak yerini biliyordum,
tam orada
yine içimden bir şey koptu.
İnsan kendi tuzağına
ne kadar da hevesle düşüyor.

Ben bu filmi gördüm,
yan karakterler değişti sadece.
Masa aynı masa,
akşam aynı ağırlık.
Bir umut girip
iki pişmanlıkla çıkan sahneler…
Kendime kızıyorum evet,
ama çok da değil.
Bazı hatalar
alışkanlıkla akrabadır,
kolay vazgeçilmez.
Hem bu memlekette
aynı filmi izlemek
bir tür vatandaşlıktır.

Ben bu filmi gördüm,
finali yoktu.
Perde inmedi,
ışıklar yanmadı.
Sadece içimden biri
fısıldadı:
“Bir dahaki sefere kalk.”