0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
46
Okunma
Sessizlik öyle ağır ki omuzlarda yük
Çünkü anlam çoktan terk etmiştir dünyayı.
Söz, kendini tüketmiş bir alışkanlık,
Geriye kalan yalnızca yankısızlık.
Varlık bir yanlış anlaşılmadır belki,
Sürüp giden bir gecikme.
İnsan doğar.
Ama hiçbir zaman tam olarak başlamaz.
Zaman ilerlemez, sadece çürür,
Anlar dökülür takvimlerden.
Hatırlamak bir teselli değil,
Unutmanın gecikmiş hâlidir.
Omuzlarda duran şey yük değildir artık,
Yük diyebilmek için bir amaç gerekir.
Bu, taşınan bir hiçliktir,
Bırakılsa bile düşmez.
Sessizlik konuşmaz,
Ama yalan da söylemez.
Bu yüzden ağırdır.
Bu yüzden kalır.
Sonunda şunu öğrenir insan:
Soru sormak bir hataydı.
Cevaplar yoktu zaten,
Sadece sustuk —
Ve dünya, olduğu kadar anlamsız kaldı.
