0
Yorum
3
Beğeni
0,0
Puan
35
Okunma
Bu şiir,
iyiliğin neden çoğu zaman sessiz kaldığını fark eden birinin iç sesidir.
Herkesin “iyi olsun” dediği yerde,
kalbin neden hep yaralı ve karanlık olana kaydığını sorgulamasıdır.
Herkes iyiyi sever…
merhametten söz eder.
Peki bu kadar kötülüğü
kim büyüttü,
kim besledi?
Dillerde hep aynı dua:
“İyi olsun…
kalbi temiz olsun.”
Ama kalp nedense
adı karanlığa batmış
birine gider.
İyi olan susar…
anlar.
Kötü biraz yaralıdır,
biraz kibirli;
ama dikkat çeker.
Ateş gibidir.
Sonra denir ki:
“Ben sevmedim…
kandım.”
Oysa bazı kalpler
yangını sever.
Yanmayı,
ısı sanar.
Herkes iyiyi ister…
ama herkes
iyiye katlanamaz.
Çünkü iyi
emek ister,
sabır ister,
ayna tutar.
Kötü ise
heyecan verir.
Ve heyecan…
çoğu zaman
aşkla karıştırılır.
