Seni sevdim…
Beklentim olmadan.
Gönül koymadan.
Tertemiz…

Ne bir yanlışım vardı,
ne de bir hatam.
Kirlenmedi düşüncelerim.
Kör olmadı gözlerim.

Her ne kadar
yansaydı yüreğim,
şikâyet etmedim.
Vazgeçmedim.

Bir anda sevdim seni…
Ve sonra her anımda,
zaman geçtikçe
daha çok sevdim.

Geçmeyen zamanda bile
yenildim sevdaya.
Sevmek; acıya dayanabilmekti.
Gözlerindeki doluyu
düşmeden saklamaktı.

Islak ıslak nefes almaktı…
Yağmurlu olsa da gökyüzün,
yüzünü hatırlayıp
içten bir gülümsemeydi.

Yüreğindeki yangını
dışa vurmadan,
en güzeli içimde saklamaktı
seni sevmek.

Gizli gizli…
Uzak uzak…
Kırmadan.
Kızmadan.
Suçlamadan.

Kimselere duyurmadan
sevmekti seni,
her şeye rağmen.

Varsın gitsin zaman…
İçindeki umutlarla, düşlerle
kavuşmadan geçen bir ömür bile
kabuğa çekilip usulca susmayı
öğretir insana.

Hiçbir yere sığmadan,
acını alıp gitmek…
Kendinden kaçmaktı sevmek.

Ve belki de
böylesi yakıştı ikimize.