Bazen dünya susar
kelimeler yorulur
sesler duvarlara çarpar, geri dönmez
içinden ince bir rüzgar geçer
adını bilmediğin o sızı
içinden yükselen görünmez bir fırtına

Ve o anda
göğsünün ortasında biri çalar kapıyı
kalbin sessizce fısıldar
buradayım diye

Sokak lambaları yanar
gölgen uzar
adımların kendine çarpar, kimse duymaz
düşüncelerin büyür
nefesin bile ağır gelir
ve hayat usulca eğilir kulağına
hiçbir şey bitmedi der
içinde sakladığın hikayeler var

Birikir sözler
kimselere söylemediğin hallerin
çırılçıplak duyguların
güvendiğin yaraların
yüreğinde filizlenen umutların
kendi derinliğinde duran imzan
kırılganlığınla gücünün tam ortasında

Ve sen yürürsün
gecen uzun
yolun belirsiz
ama adımların var
dünün omuzlarında ağır
yarının avuçlarında sıcak
bir nefes alırsın
o nefes sana dokunur
içinde bir kapı aralanır
kimse duymadan söylersin kendine
devam

Çünkü insan
yürüdükçe var olur
düştükçe büyür
inandıkça ışır
kendi karanlığında yolunu yakan
kendi sessizliğinde yükselen bir şarkıdır

Hayat bazen ıssız bir sokak
bazen kalabalığın içinde tek kişilik bir sahne
ama her defasında içerden aynı fısıltı çıkar
devam

O kelime kaderin anahtarıdır
ve sen o anahtarı elinde tutuyorsun
sadece çevirmeyi bekliyorsun

— İsmail Gökkuş