"Mum Gibi"

Her gece sensizliğe bir mum yakıyorum,
Alevi ben, fitili kalbim oluyor.
Sustuğun her saat içime batıyor,
Sessizliğin bile bağırıyor yokluğunu…

Eridikçe içimden damlıyor hasret,
Bir damla özlem, bir damla keder.
Aşk dediğin, bazen tek kişilik bir yangın,
Ben yanıyorum, sen sadece seyredersin uzaktan.

Duvarlar adını ezberlemiş sanki,
Her köşe sen, her eşya hatıranla dolu.
Göz göze geliyorum boşluğunla her akşam,
Konuşmadan anlatıyor ne çok eksik olduğunu…

Rüyalar bile senden uzak duruyor artık,
Uykularım, seninle başlar, kabusla biter.
Bir nefesin yetmez miydi bana,
Şimdi nefesim bile sensizlikle titrer.

Penceremde dondu yıldızlar, gece soğuk,
Ay bile yüzünü saklıyor sanki senden.
Bir ses, bir haber, bir gölge arıyorum,
Yok… hiçbiri çıkmıyor senden.

Külüm kaldı, bir zamanlar alev alev yanan,
Bir tek bakışına umut bağlayan ben.
Şimdi yokluğunda sessizce sönüyorum,
Bir mum gibi… usul usul, sensizliğe yenilen…

İçimde hâlâ senin adını fısıldayan bir çocuk var,
Ağlamıyor artık, alıştı sancıya,
Ama her sessizlikte seni soruyor yine de,
Ve ben, ona cevapsız kalmaktan yoruldum.

Eğer geri dönmeyeceksen bile,
Bil ki senin için yanmış bir ömrüm var burada.
Ve bir mum gibi,
Sönsem bile, seni aydınlatmaya yazgılıyım hâlâ…