Sanırdım hep aynı kalırdım,
Ne eksilirdim ne artardım.
Zaman bana uğramaz sanır,
Kendimle barışık yaşardım.

Meğer her gün bir parça gider,
Fark etmeden içimizden.
Bir söz, bir bakış, bir veda,
Eksiltirmiş sessizce bizden.

Güldüğüm şey ağlatır oldu,
Dün kutsalım bugün suskun.
Aynı ben miyim aynadaki,
Yoksa yorgun bir göl müyüm?


Omuz omuza yürüdüklerim,
Birer gölge kaldı yolda.
Adımı bilen çoktu belki,
Hâlimi soran yoktu ama.

Sanırdım kalbim taş gibidir,
Ne kırılır ne de yorulur.
Bir gece anladım ki meğer,
En çok da güçlüler yorulur.

Sustum bazen doğru uğruna,
Bazen yanlış suskunluktan.
Her susuş bir iz bıraktı,
Alnımda, sesimde, yıpraktan.


Zaman öğretmenmiş dediler,
Acıyla yazdı dersini.
Kaybettiklerimden öğrendim,
Kendimde kalan herkesini.


Aynı kalmak kolay sanmıştım,
Değişmek zormuş meğer.
İnsan bazen kurtulmak için,
Kendinden vazgeçer.


Şimdi ne dünkü kadar safım,
Ne yarın kadar katı.
İkisinin ortasında,
Bir yorgun umut taşıyorum hâlâ.


Sanırdım hep aynı kalırdım,
Hayat güldü bu sözüme.
Değiştim ama kaybolmadım,
Kırıldım, yine döndüm özüme.