“Yüküm Sensin”
Bir ömür sustum, adını korudum
Yanlışlarını kalbimde boğdum
Herkes gitti, ben yerimde kaldım
Kırıldım ama ses etmedim, yoruldum

Gözlerim alıştı karanlığa
Işığı senden bekledim
Ben seni herkes gibi sevmedim
Ben kendimden vazgeçtim
Yorulmaz sandım bu kalbi
Meğer en ağır yük sensin
Ben seni omzumda taşıdım
Sen beni yolda bıraktın, bilsin herkes
Yüküm sensin, sesim çıkmıyor
Ağlasam bile içime akıyor
Ben bu acıyı seçmedim
Ama sensizliğe de alışamıyorum

Yüküm sensin, kaderim gibi
Kaçsam da peşimden geliyor
Ben seni sevmekten vazgeçtim
Ama kalbim hâlâ seni anıyor
Bir yalanın vardı, gözümle gördüm
İnandım yine, kendimden utandım
Ben seni affetmeyi bildim
Ama unutmayı hiç öğrenemedim

Herkes bana “güçlüsün” dedi
Güçlü olmak buysa ağır
Ben dimdik durdum ama içimde
Bir kadın sessiz sessiz yıkılır
Beni ben yapan ne varsa
Hepsini sana verdim
Şimdi aynaya bakıyorum
Tanımıyorum kendimi
Yüküm sensin, nefesim dar
Bu kalp sana fazla sadık

Ben sevmeyi senden öğrendim
Ama sen gitmeyi seçtin artık
Yüküm sensin, adın gibi
Ağır, derin, kader kadar
Ben seni kalbimden attım sandım
Meğer izi kalıyormuş, anladım
Bir gün sorarsan hâlimi
“İyiyim” derim geçerim
Çünkü bazı acılar
Anlatılmaz, taşınır, bilirsin

Ben seni affettim belki
Ama kendimi zor kurtardım
Bu aşk bana çok şey aldı
Geriye sadece gurur kaldı
Yüküm sensin, ama yetti
Bu kalp daha fazla taşımaz
Ben seni sevdim, doğru
Ama kendimi yakacak kadar olmaz

Yüküm sensin, şimdi bırak
Yolum uzun, yüküm ağır
Ben bu defteri kapatıyorum
Aşk bitince kadın susar…
Ama asla eğilmez, yıkılmaz
15.12.2025
Zehra ündoğduer