Bir vakit, içimde sessizce devrildi zaman,
Ne saatler kaldı avuçlarımda ne de dünün gölgesi.
Adını anmadım belki,
Ama her susuşumda sana benzedim.
İnsan bazen en çok
Söyleyemediklerinde çoğalır;
Ben de sustukça seni büyüttüm içimde.

Bir şehir vardı, kalbimin arka sokaklarında,
Duvarları yorgun, pencereleri sabaha küskün.
Her kapısında bir bekleyiş asılıydı
Ve her bekleyişin alnında senin yokluğun yazılıydı.
Kuşlar bile daha erken dönüyordu yuvalarına,
Çünkü sensiz akşamlar
Fazla uzun sürüyordu bu şehirde.

Bir duayı yarım bırakır gibi sevdim seni,
Ne tamamına erdim ne vazgeçebildim.
İçimdeki çocuk sana bakarken
Dizleri kanayan bir inat oldu.
Koştu, düştü, kalktı ama
Yine sana doğru yürüdü.
Çünkü bazı yollar
Can yaksa da doğru yerdir.

Gökyüzü bazen eğilip kulağıma fısıldadı:
“Bu kadar hasret ağır gelir insana.”
Ben cevap vermedim,
Zira insan en çok
Alıştığı acıyı savunur.
Gözlerimde birikmiş o eski yağmurlar
Artık ağlamak için değil,
Hatırlamak içindi.

Bir yalnızlık var bende,
Kimsenin fark etmediği cinsten.
Kalabalıkların ortasında
Adını cebimde taşıyorum.
Sorarlarsa “neyin eksik?” diye,
Başımı eğip gülümsüyorum.
Çünkü bazı eksikler
Söze gelmez,
Ancak kalbe yakışır.

Bir gün rüzgârla tartıştım,
“Neden her şeyi savuruyorsun?” dedim.
Bana seni hatırlattı.
Gittiğin gibi…
Sessizce ama iz bırakarak.
Meğer insanı asıl yoran
Gidişler değilmiş,
Yerinde kalan hatıralarmış.

Kalbim artık büyük cümleler kurmuyor,
Küçük ama derin susuşlara razı.
Bir bakışın kadar değil belki
Ama bir yokluğun kadar ağır
Her gece içime çöken bu sessizlik.
Adını anmasam da
Ruhum sana dönük hâlâ.

Bir kandil gibi duruyorsun uzağımda,
Işığın bana yetiyor
Ama dokunamıyorum.
Belki de imtihan budur:
Yakın olup ulaşamamak,
Sevip de saklamak.
Her kalp taşıyamaz bunu,
Ben taşıyorum…
Çünkü senden öğrendim sabretmeyi.

Şimdi bil ki
Ben seni beklemekten yorulmadım,
Sadece bekleyişin dilini değiştirdim.
Eskiden seslenirdim,
Şimdi dua ediyorum.
Eskiden gözlerimdeydin,
Şimdi kaderimde.
Ve inan,
İnsan en çok
Kaderine benzeyeni sever.

Bir gün olur da
Adım içinden geçerse rüzgârın,
Bil ki hâlâ buradayım.
Aynı kalpte,
Biraz daha suskun
Ama eksilmeden.
Çünkü bazı sevdalar
Bitişle değil,
Derinlikle ölçülür.

Ve ben seni
En derin yerimde sevdim.


Kadir TURGUT