Çocukken dizimiz kanardı,
acıyı oyunla unuturduk.
Şimdi kalbimiz kanıyor,
oyun yok,
unutmak yok,
sadece alışmak var.
Ve alışmaya
“hayat” dedik.

Bir simidi ikiye bölerdik,
paylaşmak yoksulluk değil,
insanlıktı.
Şimdi sofralar dolu,
eller dolu,
gözler aç.
Tokluğumuzu gösterip
açlığımızı sakladık.

Eskiden susmak ağırdı,
ama onurluydu.
Şimdi susmak mecburiyet,
konuşmak risk.
Kırıldık,
ama kırıldığımız yerden
özür diledik.
Buna da
“olgunluk” dediler.

Adamlık dedik,
taşıması zordu.
Şimdi hafifledik,
vicdanı yük saydık.
Yanlış yapana alan açtık,
doğruyu
rahatsızlık ilan ettik.
Ve en çok da
buna alıştık.

Bir yerlere geldik, evet.
Ama içimizden
çok şey düştü yolda.
Hayallerimizi küçülttük,
umutları erteledik,
yorgunluğumuzu
başarı sandık.

Geceleri eski bir hâlimiz
içimizi acıtıyorsa…
Aynaya bakarken
gözlerimiz kaçıyorsa…
Bir şarkı durup dururken
boğazımızı düğümlüyorsa…

Biz büyümedik;
sadece insanlığımızdan eksildik.

ALİ RIZA COŞKUN