Seni özlemek, üşümek gibidir…
Soğuk bir akşamüstü çöker içime,
Göğsümde uğuldayan bir rüzgâr,
Adını her esişte savurur yalnızlığıma.

Yağmurun altında yürümek gibi,
Islanır adım adım kalbim,
Her damlası senden uzak bir saniyeye denk,
Her saniyesi içimi titreten bir sızı.

Sırılsıklam olurum sensizlikte,
Kıyısız bir göl gibi taşar gözlerim,
Titreyen bir söz olur dudaklarımda,
“Gel…” demeye cesaret edemeyen.

Titreye titreye yürürüm yokluğunda,
Ayak izlerimi bile sahiplenmez sokaklar,
Şehir donar, nefesim donar,
Sensiz hava bile bana küser.

Sıcak bir yer arar insan ya hani,
Sığınacak bir omuz, bir nefes, bir umut…
Ben de işte öyle arıyorum seni,
Karanlık geceme yakacağın tek aydınlığı.

Yüreğine sığınıp dinlenmek isterim,
Kollarında çözülmek bütün üşümelerim,
Seninle ısınır ancak içimdeki fırtına,
Sensiz her anım buz keser, donar.

Nefesinde ısınmak var ya…
İşte en çok ona muhtacım,
Bir dokunuşuna, bir bakışına,
Bir “buradayım” diye fısıldamana.

Ve bil istiyorum ki ,duy istiyorum,
Her yağmur damlası seni hatırlatırken,
Her üşüyüşüm senin yokluğuna yazılırken,
Ben bugün de yine sadece sana sığındım…
Ve en çok seni özledim. 💔

@NURAL BEKTAŞLI