Severken kaybolduğumu geç anladım;
meğer en büyük yoruluş,
sevilmeyen bir kalpte kendine yer aramakmış.

Ben, seni taşırken
kendi ağırlığımı unutmuşum.
Bunu sen gidince değil,
içimde uzun süredir susmuş olan sesim
konuşmaya başladığında anladım.

Ben, seni yolumu aydınlatan ışık sanmışım;
oysa her ışığın bir gölgesi vardır.
Gölgende yürüdüğümü fark ettim.
Sen çekilince,
ışık ilk kez yüzüme vurdu.

Eğer birini suçlayacaksam
kendimi suçlarım;
herkese de teşekkür ederim.
Çünkü geriye attığım her adımda
seni eksiltirken
kendimi çoğalttım.
Bir sabah uyandım,
“Bu ağırlık benim değil” dedim
ve bıraktım.

Benden gidişin değil,
kalbimin senden
yön değiştirmesiydi
asıl bitiş.
Sen çoktan gitmiştin içimde;
ben sadece geç fark ettim.
Fark etmek, bırakmaktan daha acı olsa da
Bitmenin en kesin hâlidir.

Adın geçiyor bazen;
esip giden hafif bir rüzgâr gibi,
çok uzaktan duyulan, belirsiz bir ses gibi.
Ne can yakıyor,
ne geri çağırıyor.
Sadece bir zamanlar tanıdık,
artık hiçbir değeri kalmamış
uzak bir yer gibi.

Sen beni bırakmadın aslında;
Ben, kendimi aldım senden.
Bu hikâyenin
en acı ama en güzel yanıydı.
İnsan kendine döndüğü gün
her kaybı kazanca çevirebiliyormuş
bunu öğrendim.

Ben seni değil,
bana ait olan yıllarımı kaybettim.
O kayboluştan çıkınca
gerçeği daha net gördüm:
Ben senin yanında eksilmişim;
ama sen gidince tamamlandım.

Artık kendi değerimi
kimsenin bakışında aramıyorum.
Kendi kalbimin aynasına bakınca
bana en çok yakışanın
kendim olduğunu görüyorum.

Ve şimdi biliyorum:
Mutluluk başkasının yanında değilmiş;
Mutluluk, insanın kendine döndüğü yerde başlıyormuş.