Yıllarca içindeki gölgeye ışık taşıdım,
kırılan yanlarımın arasında sessizce durdum.
Her yanlışını görmezden geldim;
incinmesin diye
bütün fırtınaları içimde sakladım.

Gözlerimin önünde kaç kez sendeledin,
hiçbirini düşüş saymadım.
Her yaranın üstüne kendi elimle merhem sürdüm,
iz kalmasın diye gecelerce nöbet tuttum.

Savrulan sözlerinin ağırlığı omzuma çökerken
sükûtla taşıdım her kırıntıyı.
Senden esen soğuk rüzgârları “geçer” diye içime aldım,
içimdeki ateşi bile titreyen umutlara bıraktım.

En derin sessizliklerine mesafe koymadım;
kaç kere yönünü kaybettin, yine de yolunu bekledim.
Sığınmak isteseydin yerin içimde hep hazırdı;
gidişlerin bile kapımı kapattıramadı.

En ağır darbeni dahi
yok sayıp dayanılmaz acılara katlandım.
Dağılıp toz duman olacak ne varsa
içimde susturdum;
sustukça daha da görmezden geldin, anlamadın.

Yıllarca taşınan vefanın
hiçbir karşılığı yokmuş sende.
Kor gibi yaktın, bir damla su serpmedin;
sana verilen emekler çöle verilse gül açardı
ama değmemişsin buna bile.

Şimdi dönsen.
tutunacak yer bulamazsın.
Yıllarca sığındığın gölge açmaz artık sana;
ömrün boyunca kaçtığın fırtınanın bile
bir izi kalmaz içimde.

Kendine dönecek bir kapı arasan,
kapı değil, ardında bıraktığın boşluk karşılar seni.
O boşluk ki,
onca yükü taşımış hâliyle
artık seni taşıyacak bir güç bulamaz kendinde.
Eskisi gibi sığınamazsın;
adım attığın her yerde
sarsıldığın gecelerin sesi
duvar gibi çarpar yüzüne.

Ve bil ki,
ne sitemim yükseliyor,
ne de kırgınlığım seni çağırıyor.
Sadece sessizliğim anlatıyor her şeyi:
Vefa görmeyen hiçbir iz
yerinde durmaz artık.

Geride sadece
sözünü susturan o ağır sessizlik kaldı.
Yılların yükünü taşıyan o sessizlik,
ne söndürdü içimdeki ateşi,
ne de korunu unutturdu.
Ama artık yanmıyor,
sadece hatırlatıyor.