1
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
13
Okunma
Bana hep
“iyi ol, sus, incitme kimseyi” dedin anne.
Ben sustum.
Oyuncağımı çaldılar “boş ver” dedin,
içimi çalmaya kadar büyüdü, boş veriş.
Çocukluğumu aldılar,
“kavga etme” dedin.
Gençliğimi talan ettiler,
“büyüklük sende kalsın” dedin.
Ben büyüklük sandım
kendi canımı ezmeyi anne.
Hayallerimi topladılar,
umutlarımı söktüler içimden.
“Görmezden gel,” dedin.
Ben görmedikçe
yolumu kaybettim anne.
Dünyada bir gün göstermediler
bitmiyor anne, bitmiyor.
Canımı öyle tatlı yapmışsın ki
yiye yiye bitiremediler.
Lokma gibi canımı
lime, lime koparıyorlar anne.
Keşke biraz acı katsaydın hamuruma;
bir tutam kavga,
bir damla sertlik…
Belki bu kadar yanmazdı içim,
belki böyle kolay kesilmezdim anne.
Sen üzülme anne
herkes bir parçamı alıp giderken sessizce,
ben yine susmayı erdem bilirim anne.
Cevap Yaz