0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
10
Okunma
Adımlarım yankılanıyor
gecenin tenhaasında.
Her köşe başına bıraktığım
gülüşlerim vardı eskiden
şimdi hepsi bir duvar kadar suskun.
Bir sokak lambası titriyor uzakta;
ışığı yere bile varmıyor.
Yol uzuyor, nefesim daralıyor;
gölgesi bile ağır gelir
insana bu saatlerde.
Yorgun bir çay bardağı gibi
soğuyorum kendi masamda.
Dumanı sönmüş bir hikâye gibi
duruyor ömrüm;
dokunan olmasa da dağılacak sanki.
Herkes gitmiş,
acı hatıraları kalmış.
Bir zamanlar dokunan eller,
şimdi içimde donmuş bir sızı.
Geriye kalan tek ses,
kendi içime çarpıp dönen yankım.
Ay geceden çekilmiş,
güneş ruhumda sönmüş.
Ne gidebiliyorum,
ne kalabiliyorum;
kırıklarım birer ok gibi
batıyor ciğerlerime.
