Gözümü açar açmaz tavanı değil,
Duvardaki o donuk çerçeveni görüyorum.
Güne seninle başlıyorum diyorlar ya hani, yalan...
Ben güne, senin yokluğunla başlıyorum.
Resmin gülümsüyor orada, zaman durmuş,
Ama benim odamda mevsim hep kış, hep soğuk.

Avucumun içinde bir emanet gibi saklıyorum,
O düşürdüğün bir tek ak saç telini.
Rengi beyaz ama benim içimi karartan bir hatıra...
O tel kopup gitmiş saçlarından,
Tıpkı senin benden, benim hayattan koptuğum gibi.
Dokunmaya kıyamıyorum, uçup gidecek diye,
Senden geriye kalan tek gerçek buymuş gibi.

Ne gecem belli artık, ne gündüzüm.
Yastığın boş tarafına sarılıp,
Seninle uyuyorum diye kendimi kandırıyorum.
Rüyalarda kavuşmak, uyanınca kaybetmek...
Her sabah aynı acıyla duvara bakıp,
O cansız resme "günaydın" demek...

Varsın ak saçın parmağıma dolansın,
Varsın resmin duvarımda tozlanıp kalsın.
Ben seni yaşıyorum bu dört duvar arasında,
Nefesim sen,
Hüznüm sen,
Hiç gelmeyecek olan yine sen.

(KOR)