Beni kandırıyorsun,
Git, sakın yaklaşma.
Demeyi çok isterdim.
Çünkü sen,
Benden uzaklaşıyorsun.

Lakin beni kandırdığın doğru,
Dünyayı tavaf etsem,
Seni bulamam.
Yeri yarıp da içine girsem,
Sesini duyamam.

Toz pembe bir perde,
Dünyanın en güzel şeyi,
Öyle güzeldi ki,
Beynin mutluluktan acıyor.
Lakin o toz pembeliği yaratan,
Beyninin içine kaçıyor.

Hem de acımasız, gaddarca.
Birazcık hain, biraz da alçakça.
Zira bana pembeliği reva görmedi ama,
Başka pervaneler yarattı,
Dönsünler diye etrafında.

Döndüler nitekim,
Kıskançlığın yedi katında yanıp,
Kendimi burada buldum.
Yalnız, ahmak ve pejmürdeyim.
Hem de öyle sızladı ki bedenim,
Artık kederlerin gökyüzündeyim.

Beynimin içinde yankılanıyorsun.
Çıldıracak gibi oluyor,
Beynimi sökmek istiyorum.
Öyle ücraları buluyorsun ki,
Ölecekmiş gibi oluyor,
Lakin hiç ölemiyorum.

Velhasıl velkelam,
Göremem bir daha böyle hicran,
Buna dâhi üzülüyorum, ne yaptın bana?
Seni yaratarak üzüyorsa beni Yaradan,
Bir yol bulmalıyım, sevdadaki karadan.