Bir insana
ne kadar fazla yer ayırırsan,
Yokluğunda o kadar büyük boşluk bırakırsın.
Kalbim
seninle doluyken, sessizlik çığlık gibi
Odama doluyor,
yankısı geceyi deliyor.

Duygularım ölçüsüzse,
kırgınlıklarım da öyle,
Sana ait her an,
her gülüş, her sözcük
Bir hançer gibi saplanıyor içime,
Ve her hatıranla
yeniden kanıyorum.

Aşk
büyümeyen çocuktur, dediler,
Ama ben
seninle büyüttüm,
Sevmesini öğrendim,
ama terk etmeyi değil.
Gitmesi gerekeni tutmaya çalışmak,
Elinde diken saklamaktır;
Ve ellerim,
ellerim hep dikenlerle dolu şimdi.

Ne kadar geç bırakırsan,
o kadar kanarsın,
Biliyorum…
Ama bırakmak,
seni içimden çekip çıkarmak,
Ölçüsüz acının bile ötesinde bir cesaret ister.

Ve işte şimdi,
Boşlukla dolu odamda otururken,
Anlıyorum:
Seni ne kadar çok sevdiysem,
Yokluğun da o kadar büyük…
Ve seni
Senin bildiğin lisanla
Hala seviyorum


© Fatih Bilen | Tüm telif hakları saklıdır.