Hiç kapısını açamayacağı bir ev
ve bir çocuk
oturduğu yürekten hiç kalkmayacak

Kokusunu hiç alamayacağı çiçekler
ve bir anne
o evin bahçesinde


Öyküsünü henüz yazmadım tüllenmiş ikindilerin
henüz sahilinin küllenmiş kumsallarına uzanmadı bedenin
paramparça ağıtlarımı sokmadım gözlerinin içine
ayaklarının altına sermedim ölü akşamüstlerini
kaç gizli veda
ve masum ölüm doğurduğunu lekeli dolunayın
söylemedim henüz
hummalı lohusa gecelerin
ateşten yorganını
örtmedim henüz üstüne
.
.
.
.
.

Bana ağlatılmış gözlerin yaşını değil
o gözlerde kalemi kırılmış ne varsa
onların naaş’ını ver

Horozları öter yanağımda
ellerim sabah
o Ganj’da küllerini arıtır kirinden
ben kendi seccademde secdeye kapanırım

Henüz ölemedi içimdeki çocuk

Yanağıma o çocuğun dudakları
saçlarıma o annenin eli değecek
ve ben bir kere daha doğacağım
bileklerim çıplak.



MGA