Yaş otuz beş,
yolun yarısı mı bilmem,
ama yolun başı hiç değil.
Ahların, tühlerin, keşkelerin yaşı otuz beş;

Kaygıların, korkuların, sorguların…
Fark edişlerin, iç çekişlerin, göz yumuşların yaşı.

Ne bir çocuğun masumluğu var,
ne de bir ihtiyarın huşusu.
Araf’ı sanki ömrün;
çocukluğuna doyamadığın,
yaşlılığa iştahlanamadığın bir yaş.

Hep bir çaba ama ne başa ne sona;
olduğun yerde çırpınmanın yaşı.
Olamamışları kabullendiğin,
olanları görmezden geldiğin yaş.

Bazen “yeter” dediğin,
bazen yeniden başladığın yaş.

Geçen yıllar bir çırpılıktı sanki;
keşkeler her gün artar.
Kaçan takvimleri kovalamaya çalıştığın yaş otuz beş.

Ruhunla bedeninin
yorgunluk yarışına girdiği…

Çocukluğunu, çocuklarının oyunlarında hatırladığın o yaş.

“Anne” diye bağıramadığın,
gözyaşını bile serbestçe bırakamadığın yanaklarına…

Kalabalıklardan sessizliğe çekildiğin,
yalnızlığınla ahbap olduğun otuz beş yaş.
Sanırım,
ihtiyarlığın ergenliği bu yaş.