Kapı eşiğinde bir sessizlik var,
Ne gidişin yankısı, ne dönüşün sesi.
Ama o sessizliğin içinde,
Bir çığlık var ki, bütün şehri susturur.

Senden kalan,
Bir mektup değil, bir fotoğraf değil,
Omuzlarıma bıraktığın, taşınmaz bir yük.
Yorgunluğumun adı, uykusuzluğumun ilacı.
Bütün köprüler yanmış, bütün yollar kapalı,
Ben o yanan yollarda, seninle yürüyorum hâlâ.

Her şeyim bitti sanırdım, küllerimde boğuldum,
Ama senin yokluğun, bende yeni bir can verdi.
O can, unutmaya direnen, inatçı bir ruh.
Sana sitem etmeye kalksam, dilim dönmez,
Çünkü benden giden, benden kalanla eşittir.
—
Ben senden sonra, harabe bir şehir gibiyim, sevgili.
Her köşemde bir enkaz, her sokağımda bir yalan.
Güneş doğar ama benim pencerem hep karanlık,
Çünkü gölgem bile, seninle birlikte terk etti beni.
Unutmak istesem de, gece bir hırsız gibi gelir,
Fısıldar adını, yırtar uykumu, böler rüyalarımı.
Direniyorum unutmaya, fakat her seferinde anlıyorum: nafile.
Her yıldız kaydığında, bir kez daha anlarım,
Benden kalan ne varsa, hepsi sana adanmış bir feryat.
Kim bilir hangi rüzgar getirir kokunu,
Hangi şarkı çalar da, bu kalp sızlamaz olur?
Ne bir bahar kaldı içimde, ne de bir yaz,
Geriye sadece, sensiz geçen ağır bir kış kaldı.

Bu bir veda değil, bu bir kabulleniş artık.
Sensizliğin, en acı ve tek gerçek olduğunu.
Kırık bir ayna şimdi bu dünya,
Her parçasında senin aksin, senin gölgen.
Ben bu gölgelerle savaştan yoruldum.
Senden kalan, benden gideni yendi.
Ve biliyor musun, seni taşımak bile güzel şimdi,
Çünkü senden kalan her şey, sadece bana ait.
Acı da olsa, vefa da olsa, imtihan da olsa,
Bu benim kaderim, bu benim son durağım.
Biliyorum, geri gelmeyeceksin.
Ama bil ki sevgili,
"Senden Kalan" diye bir hayat var şimdi,
Ve o hayat, sadece seni taşıyor.
Ta ki bu kalp, son vuruşunu yapana dek...

Cemre Yaman__