Gece gözlüm…
Kafana taktığın şeyleri mezara götüremezsin,
Bilirsin, insanı ölmeden gömen de
En çok kendi içindeki ağırlıklardır.
Dünyanın bütün yükleri omzuna çökmüş gibi durma,
Çünkü bazı dertler,
Taşımayı bıraktığın an
Taş olmaktan çıkar, gölge olur.

Unutma…
Kimse senden değerli değildir bu uzun, yorgun hayatta.
Kendi kalbinden daha sadık bir dost yoktur insana,
Kendi sesinden daha sadık bir söz,
Kendi acısından daha gerçek bir yara…

Ben gördüm:
İnsan, başkaları için eğildikçe
Kırılıyor omurundan önce gururu.
Ve bir gün aynaya bakınca
Tanıyamıyor kendisini;
Sevdiği için unuttuğu,
İnandığı için kandırıldığı,
Beklediği için solduğu
O eski yüzünü…

Gece gözlüm…
Hiçbir şeyi kafana takma demiyorum,
Ama büyütme gözünde insanları.
Çünkü büyüttüğün her şey
Seni küçültmeye başlar zamanla.
Küçücük bir söz, bir bakış, bir adım…
Koca bir ömrün içini karartabilir.
O yüzden bırak olsunlar,
Bırak giden gitsin,
Kalan zaten kalbinde kalır.

Bak; yollar uzun,
Geceler serin,
Kalpler ürkek…
Ama insan,
İnadına yaşar bazı şeyleri.
İnadına tutar dünyaya,
İnadına sever kendisini
Kimse sevmezken bile.

Bir gün öğreneceksin gece gözlüm…
Bir insanın seni yaralaması değil,
O yarayı senin taşıman öldürür seni.
Ve bir insanın gitmesi değil,
Gidene dönüp bakman yorar en çok kalbini.

Yine de korkma.
Çünkü karanlık korkutmaz artık seni;
Karanlığı içinde taşıyana gece sökmez.
Sen ki nice sabahlara
İçindeki yıkıntılarla çıkmışsın;
Şimdi bildiğini daha iyi bil:
Kendi ayakta duran insanın
Düştüğü yer belli olmaz.

Gece gözlüm…
Şimdi başını kaldır,
Karanlığı yırtan o küçücük ışığı gör.
Hayatın bütün acılarına rağmen
Hâlâ atan kalbinle gurur duy.
Çünkü insanı mezara götüren
Kırgınlıklar değil,
Umudunu kaybetmiş bakışlardır.

Sen umudunu taşı,
Gerisini bırak uçuruma.
Ve unutma…
Bu yolun sonunda seni bekleyen
Ne bir insan,
Ne bir hayal…
Sadece kendinsin.

Ve kendin,
Bu hayatta sahip olduğun
En kıymetli şeydir.

Kadir TURGUT