Beni hiç tanımamışsın…
Oysa “seni tanıyorum” diye diye susturmuştun beni,
Meğer ben içimi dökerken, sen kulağını duvarlara yaslamışsın,
Hiçbir cümlem sende yer bulmamış,
Hiçbir yangınım sende iz bırakmamış.

Aklıma gelince çöküyor dizlerimin bağı,
Bir ağırlık, bir yıkım, bir devrilme…
Sokağın duvarlarına dayıyorum ellerimi,
Kaldırım taşlarında yankılanıyor nefesim;
Kendi kendime yanıp duruyorum.
Küllerimden doğmuyorum artık,
Küllerimin içinde kayboluyorum.

Ben hayata beşikten değil,
Bir yanık tarlanın ortasında başladım.
Daha on beşimde yedim ilk tokadı,
Anesizliğin soğuğu vurdu yüzüme,
Küçücük bedenime dünyalar yük oldu.
Bir çocuğa değil, bir ömre sığacak acılar
İlk orada çöreklendi omuzlarıma.

Düşe kalka geldim işte bugünlere,
Hiçbir yara izim kendini saklamıyor,
Hepsi alnımda birer mühür gibi.
Derken karşıma sen çıktın…
“Artık güzelleşecek hayat” dedim,
Meğer hayatın bana son tokadı
Senin ellerinde saklıymış,
Ben nereden bilebilirdim?

Beni tanımak mı?
Koy kendini benim yerime…
On beşinde bir çocuk ol,
Dağlar ağırlığında yüklerle uyan her sabaha.
Hayatın en acımasız yollarında
Ayakların yara yara yürü,
Dikenler etine batsın ses etme,
Düşersin, kanarsın, ama kimse görmez.
Konuşursun, kimse duymaz.
Gülersin, içine akar.

Söylenen her söz kafanda çınlasın,
Küçücük bir nankörlük
İçi oyulan bir taş gibi delsin yüreğini…
Ve yine sus.
Çünkü çocukluğundan beri
Sussan da ağlarsın, konuşsan da.

Ben senin gibi hayata bir sıfır başlamadım ki…
Sen servislerle okula gidip gelirken,
Ben sabah ayazında kilometrelerce yolu yürüyordum.
Kimi zaman aç, kimi zaman yarım tok,
Ama hep dik duruyordum.
Hiç asi olmadım,
Hiç kimseyi kırmadım…
Çünkü kırılmanın ne olduğunu
Geceler boyu içimde taşıyan bendim.
Sen bilmezsin…
Çünkü hiç incitilmedin,
Sadece incitenlerden oldun.

Ve şimdi dönüp bakıyorsun bana,
“Ben seni tanıyorum” diyorsun ya…
Senin bildiğin ben,
Benim kırık bir gölgem sadece.
Benim yaşadıklarımı anlamak için
Kalbini değil,
Tüm geçmişini değiştirmek gerek.

Ben seni affeder miyim bilmem,
Ama kendimi unutmam artık.
Sen de bil ki:
Bir insanı tanımak,
Onun yaralarına dokunmakla başlar.
Sen dokunamadın…
Ben ise sana tüm yaralarımla geldim,
Tüm içtenliğimle, tüm saf hâlimle…
Ve sen beni hiç—
Hiç tanımadın.


Kadir TURGUT