Ben seni bir dervişin hırkası gibi hep sırtımda,
Bir sofinin tesbihi gibi hep elimde,
Bir yetimin gözyaşı gibi gözlerimde,
Güneş misali gündüzümde,
Ay misali her gecemde taşıdım…
Peki ya sen?

Ben seni ömrümün her anında
Yüreğimin en mukaddes köşesinde,
Sözümün ilk hecesinde,
Duamın son nefesinde sakladım.
Dilimde dökülen her yakarışta
Adını usulca Yaradan’a sundum.
Peki ya sen…
Sen ne yaptın benim sevgime?

Bilirsin…
Aşk, bir çiçeğin suyu azaldıkça direnişidir hayata.
Ben seni öyle direndim işte;
Kuruyan toprağa düşen ilk damla gibi bekledim,
Bir kuşun kanadına yazılmış haber gibi özledim.
Ne rüzgârdan şikâyet ettim,
Ne gölgenden sakındım.
Sen yeter ki “ben geldim” de diye
Kendi içimde nice mevsim devirdim.

Ben seni
Bir derviş sabrı,
Bir gönül eri edeple taşıdım.
Şikâyet etmedim,
Hakkımdı demedim,
Payıma düşen yanışı,
Payıma düşen sızıyı
Bir hikmet bildim, sustum.

Sen ise
Sanki her şeyimi bilmişçesine,
Kalbimin en kırılgan yerine dokunup
“Ben anlamadım” dedin.

Oysa ben seni
Anlamaktan yorulmadım ki hiç…

Şunu bil:
Kalp denen şey,
İçine kim girerse girsin
Sonunda Rabbine döner.
Ama insan yine de
Sevdiğinden geçmek yerine
Kendinden geçmeyi seçer.
Ben seni öyle sevdim işte;
Dünyaya ağır, duaya hafif düşecek kadar…

Ben seni
Sözümü incitmeden,
Gözümü kirletmeden,
Elimi harama uzatmadan sevdim.
Senin adını zikretmek bile
Bir ibadet hükmüne geçsin isterdim içimde.
Belki inanmazsın ama
Bir gece secdede
“Onu da koru Ya Rab” diye dualarımı
Melekler hâlâ fısıldıyor olabilir sana.

Peki ya sen?
Sen hangi duanda anmış olabilirsin beni?
Hangi rüzgârda ismimi aradın?
Hangi sükûtta gönlüne dokundum?
Yoksa ben seni taşıdıkça
Sen beni bırakmak için mi hafifledin?

Ben şimdi
Yolun kenarında durmuş bir yolcu gibi
Kendi içime bakıyorum.
Ve anlıyorum ki;
Bir insanı taşımak zor değilmiş meğer,
Zor olan
Taşındığını bilmeyenin kıymetine sabretmekmiş…

Ama yine de kırılmadım sana.
Çünkü ben seni
Bir kulun kula değil,
Bir kulun Hakk’ın hatırına duyduğu aşkla sevdim.
Hani derler ya:
“Birini Allah için seversen,
Bıraksan da sende kalır,
Gitse de senden eksilmez.”
Ben seni öyle sevdim.

Şimdi…
Ben hâlâ omzumda senin hatırını taşırken
Sen beni nereye bıraktın bilmiyorum.
Bir yol kenarına mı?
Bir anının kuytusuna mı?
Yoksa hiç açmadığın defterinin
Boş sayfasına mı yazdın beni?

Ama bil ki…
Günün birinde
Kader kapıyı öyle bir çalar ki,
Ben yerimden bile doğrulmam,
Sadece kalbimi toplar giderim.
İşte o an anlarsın:
Birini derviş gibi taşımak neymiş,
Birini kaybetmek neye mal olurmuş…

Ben seni hep omuzumda taşıdım…
Peki ya sen?
Sen beni nereye bıraktın?


Kadir TURGUT