Bir gün birileri benim hikâyemi sorarsa sana,
Sakın deme “O beni seviyordu”…
Deme ki;
“Ben onun gözlerinin içindeki çocukluğu kirlettim,
Yüreğine yük oldum, omuzlarına gece çöktürdüm.”

Deki;
“Ben onun yarına dair kurduğu tüm köprüleri yaktım,
O bana umut oldukça ben onun bütün umutlarını söndürdüm.”
“Bir dokunuşluk mutluluğu vardı,
Onu bile avuçlarının arasından düşürdüm.”

Anlat ama…
Gerçeğin en karasıyla anlat,
Beni sevdiğini değil,
Beni nasıl paramparça ettiğini söyle.

Deki;
“Ben onu diri diri acının içine gömdüm,
Onun nefesini kendi nefesime mahkûm edip sonra da yarı yolda bıraktım.”
“Bir gün güler mi?” diye bile düşünmedim,
“Çok mu kırılır?” diye de…
Çünkü ben,
Onu en çok kırıldığı yerde terk ettim.”

Ama…
Ne olur, beni sevdiğini söyleme.
Aşkın adını ağzına alma.
Çünkü ben,
Aşkın yükünü taşımaktan yorulmuş iki omuzumla
Hâlâ ayakta durmaya çalışan bir adamım.

Bilsinler ki;
Ben seni ömrümün en temiz yerine koymuşken,
Sen benim ömrümün en karanlık yerine kazındın.
Ben seni gölgesiz bir sevdaya büyütürken,
Sen beni sahip olduğum bütün ışıklardan mahrum ettin.

Deki;
“Ben onun omzuna konan son kuşu da ürküttüm,
Kaderine tek başına yürüsün diye bütün yollarını daralttım.”
“Onun geceye karşı kurduğu direnci kırdım,
Gözyaşıyla söylemek istemediklerini bile yüzüne döktüm.”

Ama deme…
Deme ki “Ben onu sevdim.”
Bunu söylersen,
Yıllarca içimde taşıdığım fırtınaları inkâr etmiş olursun.
Ben seni severken kendimden geçtim,
Sen beni unuturken bir kere bile düşünmedin,
Ne hissederim, nasıl çökerim, nasıl tükenirim…

O yüzden,
Bir gün birileri sana beni sorarsa,
Alnını eğ, gözlerini kaçır,
Ve sadece şunu söyle:

“Ben onun ruhunu derin bir kuyuda bıraktım,
Eli bana uzanırken geri çekildim,
Onu ben değil, aslında kader değil…
Kendi ellerimle yakan bendim.”

Ama ne olur…
Ne olur deme:
“Ben onu sevdim…”

Çünkü ben,
Senin sevdiğin yalanına bile
Artık inanamayacak kadar yaralıyım,
Buna sessiz kalmayacak kadar da katıyım..


Kadir TURGUT