Gazetecilere Onurlu bir şiir

Onurlu Duruş

İnsan dediğin şey bir ulu çınar,
Kökü yerde durur, göğe uzanır.
Rüzgâr esse bile dalı kırılmaz,
Onurun kalkanı onu korur, bilir.

Çıkarın bağı var, köle eder seni,
Beklentinin yokuşu yorar bedeni.
Menfaat uğruna eğersen başı,
Kaybedersin dünden kalan ne varsa.

Katlanıp bükülmek yakışmaz size,
Hakka tapan diller gerek bu söze.
Siyasetçi denen geçip giden gölge,
Değmez bir karışı, feda etme özge.

Kalk ayağa şimdi, göster kendini,
Sil bu kirli düzenin tozunu, kini.
Ne makam istersin, ne de bir kuruş,
Hakikatin sesiyle olsun bu duruş.

Kalem elin tutar, sözün de dilin,
Doğruyu yazmaktan korkmasın elin.
Yalanın üstünde güneş olursun,
Hakikatin sesiyle çağlarsın, bilinsin.

Gazeteciysen eğer, sözün namusun,
Sana bakan gözler ümitli dolsun.
Dört mısra ile bin gönüle gir,
Vicdanın sesiyle arşı titretir.

Bak Aşık Turhal ne der bu işe,
Meydanı bırakma boş beleş işe.
Onurlu duruşun baş tacı olur,
Eğilip bükülen tez unutulur.

( 27 Kasım 2025 )

Hüseyin TURHAL