4
Yorum
18
Beğeni
5,0
Puan
102
Okunma
Kafeste
gölgesi kendisinden daha yaşlı bir kuş,
bir kuş oturuyor;
ne dertli,
ne umutlu,
sadece
alışmış.
Kanatları
titrediğinde
göklerin anısı yerine
tahta tozu dökülüyor;
şarkısı
ara sıra boğazından kayıp çıktığında
dünyayı uyandıracak bir nağme değil,
bir rüyanın öksürüğüne benziyor.
Artık
uzak maviyi düşünmüyor;
dünya onun için
su kabının kenarına kadar uzanıyor
ve kafesin alçak tavanı
inanabildiği
tek gökyüzü.
Yine de
gece
yavaşça demir parmaklıklara tırmandığında
gözlerinin dibinde
küçücük bir kıvılcım yanıyor;
öyle küçük ki
kendisi bile fark etmiyor.
Ama yeter
bir gün hatırlaması için:
uçmak
hiçbir şey değildi
hapishanenin yeterli olduğuna
bir kez olsun
gönlünü kaptırmaktan başka.
5.0
100% (10)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz