Durdu öğretmene;

Baba…
Sana böyle seslenmek hiç zor olmadı;
çünkü sen kapını bana
damat olduğum için değil,
evladınmışım gibi açtın.

Evinize adım attığım gün
yalnızca bir aileye değil,
ömre yayılan bir terbiyeye,
öğretmenliğin sessiz zarafetine girdim.
Duruşunla anlattın,
susuşunla öğrettin;
insanlığın en temiz hâlini
gösterdin bana.

Uyarırken kırmadın,
yol gösterirken yormadın.
Her öğüdün
bir defterin sayfasına değil,
hayatımın en derin yerine yazıldı.

Bugün Öğretmenler Günü…
Ve ben biliyorum ki:
Bir adam bir aileye yalnızca “baba” değil,
aynı zamanda “rehber” de olabiliyorsa
o adam gerçek bir öğretmendir.

Maalesef aynı masada çok oturamadık,
yan yana uzun sohbetler edemedik;
ama telefonda kurduğumuz o kısa cümlelerde bile
ev sıcaklığını, baba şefkatini hissettim.

Her aradığımda
sesinle bir huzur çöktü içime;
“İyi misin evladım?” deyişinde
babalığın en duru hâli saklıydı.

Uzaktan da olsan
yoluma ışık tuttun.
Kimi zaman bir nasihatin,
kimi zaman yalnızca bir “Dikkat et evladım” deyişin,
bir öğretmenin yıllarca verdiği ders kadar değerlidir benim için.

Bu satırlar,
öğretmenliğini, babalığını,
insanlığını yaşamış bir damadın
sana duyduğu saygının ve minnetin sözleridir.

Yazan
Durdu Öğretmenin Damadı
Korhan KÜLÇE