Zincir yok, pranga yok ayakta,
Ama sormadan yürüyorsam, özgür müyüm?
Bir seçim yaparken bin gölge varken,
Gerçekten ben mi seçiyorum, kimim?

Özgürlük — bir boşluk belki,
Korkutan o sonsuz “yapabilirim” hali.
Sorumlulukla el ele gezen bir yalnızlık,
Her kararın yankısı sadece bana ait.

"Ol!" der hayat,
Ama kim için, neye göre?
Kurallar çizilmiş, harfler dizilmiş,
Ben hangisini silip kendi kelimemi yazacağım?

Yol varsa çizilmişse önceden,
Yolcu ne kadar özgürdür yürürken?
Ama yol yoksa da çetin,
Çünkü o zaman da yol olmak gerekir kendin.

Benliğimle savaşır bazen iradem,
Tutunduğum her fikir bir zincir mi yoksa kanat mı?
Kurtulmak için neyin dışına çıkmalı,
Düzenin mi, arzunun mu, yoksa bizzat kendimin?

Ve özgürlük…
Belki sadece “evet” demek değildir hayata,
Bazen haykırmaktır "hayır!" tam ortasında alışkanlıkların.

İşte o zaman başlar gerçek varoluş,
İradeyle çizilen ilk adımda,
Ve insan,
İlk kez kendi olur —
Kendi yazdığı kaderin tanığı,
Ve tek sorumlusu…

Sinan Bayram