Düşünüyorum da üstadım,
İnsan dediğin, elinde fenerle
Kendi gölgesini kovalayan bir acemi yolcu gibi.
Ne kadar koşarsa koşsun,
Arkasındaki karanlık yine de peşinden geliyor.
Meğer mesele gölgeyi yenmek değilmiş,
Işığın nerede durduğunu anlamakmış.

Bu hayatta en büyük yanılgımız,
Kırılan yerimizi saklamaya çalışmamız belki de.
Oysa kırığın gösterdiği şekil,
Tamirattan daha öğretici.
Kintsugi diye bir sanat varmış Japonlarda;
Kırılan çanağı altınla birleştirirlermiş.
Bizim kırıklarımız da belki
Sabırla, dua ile, sevgiyle
Altınlanmayı bekliyordur kim bilir?

Her insanın kalbi bir bahçe aslında;
Kimi papatyalar eker, kimi dikenler…
Ama bahçıvanlığın kuralı şu:
Suladığın büyür.
Ve nedense biz,
En çok şikâyet ettiğimiz acılarımızı sularız.
Sonra da “neden çiçek açmıyor içim?” diye sorar dururuz.

Bazen de hayat,
Sessiz bir vapur gibi yanaşıyor kıyımıza.
Biz fark etmiyoruz,
Martılar fark ediyor.
Onlar bile kanat çırpınca şükrü hatırlıyor,
Biz hâlâ dalgın dalgın ufka bakıyoruz.

Aşk da böyle değil mi?
Bülbülün dilindeki sır,
Gülün suskunluğundaki sızı gibidir.
Ne kadar anlatırsan anlat,
En güzel tarafı yine içte saklı kalır.
Aşkın şiiri yazılır ama
Asıl mısra hep okunmayan yerde durur.

Hayatın ironisi şu üstadım:
İnsan en çok kendine yabancı,
En çok kendine hasret.
Kendini tanımak için dağlara çıkıyor,
Oysa cevap bazen mutfaktaki çaydanlığın
Kaynama sesinde saklı.
“Dikkat et, taşacağım” der gibi
Hayatın bütün sırlarını fısıldıyor.

Doğa, insana sabrı öğretmek için
Her gün düzenli olarak güneşi batırıyor.
“Her son, aslında bir başlangıcın utangaç yüzüdür”
Demek için belki…
Bizse bunu hâlâ
Akşam haberlerinden öğrenmeye çalışıyoruz.

Ve nihayet,
İnsan bazen bir isme tutunur.
Bir söz, bir nefes, bir iz…
Dünyanın bütün yükünü hafifleten
Bir rehberlik olur ona.
Sizin dediğiniz gibi üstadım:
"Güzel ne diye sorarsan…"
O sorunun cevabı,
Bir gönül kapısının pervazında durur:
Muhammed Mustafa.

Velhasıl,
Hayat bir şiirdir üstadım;
Okuyana başka, yazana başka,
Ama anlayana bambaşka görünür.
Biz de kelimelerle yol yapıyoruz kendimize;
Bazen düz, bazen taşlı,
Ama her adımda biraz daha insanlaşarak.

Yüreğinize sağlık

Mana ve muhteva itibariyle harika bir şiir olmuş kıymetli hocam..
insanın kendi içine çevirdiği bir yolculuğun kapısını aralarken.
Görmenin yalnız gözle değil, gönülle başlayan bir hâl olduğunu hatırlatıyar bizlere..
Her mısra, kalbi karartan pasları silmeye,
ruhun aynasını berraklaştırmaya çağırmakta.

Kâinatı yaratan kudretin her zerreye koyduğu hikmeti,
sevginin yaratılıştaki sır oluşunu,
güzelliğin asıl kaynağının insanda,
özellikle de temiz bir gönülde saklı bulunduğunu fısıldıyor adeta...

tebrik ediyorum..
saygılar..