Sabah doğmaz burada, sadece aydınlık var,
Ama ısıtmaz içini, dokunmaz yarına.
Ayna bile tanımaz yüzünü artık,
Sen kimsin? Kimse. Çünkü olmak zor bir karar.

Doğmadın bir anlamla, verilmedi bir çerçeve,
Ne tanrı çizdi seni, ne de kaderin bir haritası var.
Sen inşa ettin kendini çığlık çığlığa,
Her adımın, bir hiçliğe karşı dik durma savaşı.

Varlık... var mıdır gerçekten?
Yokluk daha tanıdık değil mi insana?
Her düşünce bir kurşun gibi bilince saplanır,
“Ben neyim?” diye sorarsın, yanıt: kanayan bir yara.

Özgürsün, evet — ama bu ne demek?
Bir uçurumun kenarında gözlerini açmak.
Her kararın, bir ip daha koparır ayaklarının altından,
Kendi celladınsın, hem de kendi kurbanın.

Bakışlar...
Başkasının gözünde donarsın bir heykel gibi,
Sen artık sen değilsin, başkasının zihnindeki “şey”sin.
Ve içinden bir ses çığlık atar: “Ben yaşamak istiyorum kendimce!”

Ama nasıl?
Dünyada yerin yoksa, kendi yerini yaratmak gerek.
Ve bu, ellerinle kazdığın bir mezara benzer,
İçine gömersin eski seni, her gün yeniden.

Korkma, diyor Sartre,
Sadece senin yükün bu sonsuz özgürlük,
Ama unutma:
Ya sahici yaşarsın bu sancıyı...
Ya da yalanlarla boğarsın kendi gerçeğini.

Sinan Bayram