Sahilin kumlarında yürüyorum yalınayak.
Denizden sevda meltemi esiyor…
Ayağıma taşlar batıyor,
yüreğime hasret türküleri…

Yürüyorum öylece…
Kulağımda:
“Gel yağmur ol gel…
Rüzgâr ol gel…
Turnalara tutun da gel” türküsü…

Gün batımı kızıllığı çöktü
gökyüzünün en uç noktasına.
Benim ise
özlemin, hasretin, sevdan, kara sevdan
çöktü gönlüme.

Özledim… Özlüyorum…
Aklıma gelince daha çok özlüyorum.
Aklımdan gidince kalbime iniyor özlemin.
Daha çok özlüyorum.

Aşk gözyaşları dökülüyor bazen gözümden.
Yanaklarımdan süzülürken
senden gelen hoş bir tebessüm iniyor yüreğime.

Sır perdesi aralansın…
Şiire döktüm içimi, ne olduğunu herkes anlasın…
Sen de duy güzel sevdam:
En güzel sevgi denilince
bizim aşkımız anılsın, sevdamız hatırlansın.

Bu nasıl bir sevdadır, ne diyeceğimi bilmem.
“Seni çok seviyorum” diyeceğim, diyemem.
Öyle hemen pat diye de söyleyemem.
Susarım… Şair lisanıyla anlatır dilim…
Kalem ne yazıyorsa asilik etmez,
kabullenir yüreğim.
Şiir yazar, başlığı adındır derim…
Ve şiir başlar…

Seni sevmek duyguların en güzeliymiş.
Resmine baktığımda
bir bebeğin masumiyeti, annenin şefkati
gökkuşağı rengine bürünüyor kalbim.
Seni çok özlüyorum.
Seni çok seviyorum.

Şiir böyle başlıyor…
Ben sana âşığım… Ben sana âşığım…