ÇÖPLÜK

Çöplükteyim…
Ne kalemim yazmakta,
Ne ruhum yürümekte Hak yola.
Cımbız misali çıkarmak istedim içimden kirleri;
Fakat gördüm ki temizlik dışta değil,
Kir ise önce nefiste saklı.
Her yanım perişan, her yanım viran;
Meğer gözümdeki perdeymiş beni çöplüğe yakın kılan.
İyi bir hayat aradım, mutlu bir insan;
Belki yoksunum bundan,
Belki de nefsimle
Henüz layık değilim Rahman’a.

Kavga ve gürültü…
Küfrün bini bir para.
Nimet yerde çiğnenmiş, şükür unutulmuş.
Bir yanda açlığın çilesi,
Bir yanda israfın günahı.
Kiminde havyarlı sofra,
Kiminde kuru bir lokma;
Kiminde içi şeytanın içkisiyle kirlenmiş ruh,
Kiminde yüreği ağlayan mazlumlar…
Gülmeyi unutan insanlar,
Bir avuç merhamet bekleyen canlar…
Çöplük sanırdım dışarıyı;
Meğer
İnsanın kirlenen fıtratıymış dünya kirleten.
Ne kalem yazmakta,
Ne ruh anlatmakta;
“Ben insan mıyım?”
Diye haykırmakta vicdanım.

Barış çubuğu toprağa gömülmüş,
Barış bulan gönüller ise Hak’ka yönelmiş.
Dıştaki savaş umutsuz,
Ama içteki savaş kazanılmadan huzur bulunmaz.
Gülen insan bile yarından emin değil;
Çünkü tevekkül kaybolmuş,
Altından yapılmış çeşmeler bile susuz kalmış,
İçinden rahmet akmaz olmuş.
İnsan, insanlıktan uzaklaşmış;
İnsanlık bile insandan umutsuz…
Mutluyum diyenin bile bir yanı kırık,
Diğer yanı gizli bir hüzünle tutsak.
Temiz hayata özlem duyulmaz olmuş;
Zira temizlik, gönlün aynasında başlar.
Her taraf çöplük değil aslında;
Her taraf, temizlenmeyi bekleyen kalp…

“İnsanım” diyen bile haykırmakta:
Nerde insanlık?
Nerde insanca yaşamak?
Bu mu bize miras kalan dünya?
Yoksa biz mi mirası kirlettik nefis çöplüğünde?