Bir kelimede neler gizlidir…
Bir bakmışsın,
Rahman denizinin dalgalarından
mağfiret taşır, hamil olur sevda ateşine.

Derinden bakmak gerekir bazen,
görünmez güneş tutulması gibi kaybeder kendini.
Çıplak gözle bakarsın, nihan olur…
Gönül kapın, sine canın kilitliyse,
kurduğun hayaller serap olur, ziyan olur.
Umutların üryan, püryan olur…

Sen uzaklaşırsın, o uzaklaşır;
kaybolur, karanlık bir boşluğa düşer.
Hesap edemediklerin
ruhuna acı vermeye başlar.
Sen azalırsın, dertler çoğalır.
Sert esen azaba döner ızdırabın.
Mutluluğun portresi, eli kirli bir ressamın
tuvalinde kirlenir.
Düşlediğimiz resimlere gölgesi yansır.
En suda renkler kendini saklar.
Ceberut bir yüreğin
kirli penceresinden görüldüğü kadardır
resimler, hikâyeler…

İçimde o kadar çok sakladığım şeyler var ki…
Duygulu bir şafak vaktinde
kaybolan yıldızlara baktım.
“Merhaba” demeyi bahane edip
sesini duymak,
seni görmek istedim.
Bahaneler uydurup
afsiyon sözler söyledim.
Ummanda kaybolmuş,
gündüze ama yüreğe
silyon olsun, kandil olsun,
masum bir kalpte selamın olsun.
Merhaba…
Güzel yüreklim, merhaba…

Meçhul bir menzile,
türkülere yazıldı hikâyemiz.
Birlikte olduğumuz bir masalın içinde,
şarkılar, türküler, şiirler
nostalji oldu.

Sen, ben, kahve kokusu,
bir de senden gelen nergis kokusu…

Ve yine sen,
şiirlerimin
narin, nazlı, zarif çiçeği…
Merhaba…

Yüzünde açan gamzeli hayata,
kalbimde tomurcuklarını açan güllere
merhaba…
Ummanda kaybolmuş,
yıldızlarda kendini müjdeleyen
yeni açan umutlara
merhaba…

Kahvemden bir yudum sen,
bir yudum ben…
En içten haslet ile
gülümsedik dünyaya.

Tüm şiirlerimden,
yüzünün nuru işlenmiş hecelerimden,
hasretine vuslat ile…
Belki bir gün ya da mahşere,
dualımıza ekledik “âmin” ile.
Yeni bir sabaha,
yeni bir umuda…
Merhaba.
Merhaba…