Sende buldum sanmışım kaybolan izlerimi,
Kendi gönlüm yüklemişmiş sende gizlerimi;
Bir hayâlin ardına vermişim hep özlerimi,
Aslı yokmuş, boş hevesmiş, çürük emdâdim benim.

Bir yüzün var sandığımda bakmadım derine,
Hüsnünü nakşedip sermişim gönül serine;
Sözde sevda köhne bir göl düşmüş eski yerime,
Ben büyütmüşüm seni, sen değilsin aslın benim.

Sen değilmiş derdimin asıl kökü, öz yâresi,
Yanılmış gönlümün kendi kurduğu perdesi;
Verdiğim em tökülüp gitmiş serseri nefesi,
Benmişim hep aldanan, sen değilmiş cânım benim.

Bir zamanlar iz sürerken daldığım hatıraya,
Sandım onda cevâhir varmış eski yaraya;
Meğer hepsi kalbim yazdığı bir masala,
Sen figürdün, ben yazardım o heves defterini.

Her kelâmın içtiğim zehrin gizli tadıymış,
Gözlerimde parlayan nur, gönlümün ardıymış;
Sende sandığım vefa da kendi kurgummuş meğer,
Benmişim çok söyleyen, sen susarmış hâlim benim.

Ben dönerken kendime, sende yokmuş dayanak,
Bir hevesmiş, solgun ömrüm üstüne çökmüş çalak;
Ne sadâkat buldum onda, ne de ruhta bir tabak,
Sen geçip giden nefessin, ben arayan cânım benim.

Şimdi hükmüm keskindir, fikrim artık eğilmez,
Bir vehimde kaybolan ömre artık dönülmez;
Sende aradığım değer gönlüme görünmez,
Sen yitik bir iz imişsin, ben bulan vicdânım benim.

Bitti artık o sürünme, bitti eski ziyan çağım,
Bir sefillik sandığım sevda çıkmış boş bir rüyam;
Sen kayıp değilsin bana ben kurtuldum, ben uyandım,
Kendi öz benliğime dönmüşüm nihânım benim.