Dünya yansın tutuşsun gece, şavkısın yüzün.
Kararmış pek karanlık hep karanlıktı hüznün.
Habeşî bir çocuk iç dökerdi, siyah gözlerinde
Hep yanlış kulelerin burçlarına bayrak kuran,
Gece karası şalını takınarak ruhun,
Gam yüklü ahraz duvarlara çarpardı önce
Varlığında var yokluğunda yok insan tortularında.
Toprak kokar, merhamet kokar, kadın kokardı ellerin

Şehla,
Şerha şerha kıyılan ilk gençliğinin,
Kapı aralığından sızardı soylu endamın.
Körken ürkekliğinde bir ceylanın eğmişken boynunu,
Enkaza bürünmüş sabıra bilenmiş kadından, Kadın olmadan kadınlığını öğrenen kadından,
Kocaman bir ülke doğurdun yeni bir şafakta.
El verdi filiz verdi can verdi tomurcukların
Yaşamak diyorum adınla şehla...
Elif gibi besmele gibi yar gibi geldi kardan dağlarıma
Hançer gibi keskin ve çiçekler gibi zarif gözün şehla

Sevdâ diyorum, sevmek diyorum, diyorum mesela
Diyorum kekeme bir yalnızlık neresinden tutulur Şehla.
Kerpetenlerle sökülmüş ağzındayken hayatın,
Vagonlar geldi vagonlar geçti ömrünün raylarından.
Kimselerin bilmediği ince çizgilerin,
Kalın kitapların oldu el değmemiş.
Geceye katık edip yediğin siyah zeytinlerin oldu,
Uyudun, uyumadın, uyumadan uyandın
Sancılı bir bekleyiştin Şehla.
yazgısı bu oldu alnımda ki çizgilerin.

Yıldızlara dua et dua et yıldızlara şehla.
Yalnız onlar bulacak kaybolduğunda yönünü
Sanma ki şiirler sahtedir yalan söyler şarkılar
Ağrıydın sızıydın bir iç yangınıydın
Hüzzam bir makamın segah nakaratıydın
Âhit gibi vav gibi dağ gibi geldi onlar sana





Şavk (ışık)
Burç (köşe)
Şerha (parça)
Segah (hüzzam makamında sî perdesi, en coşkulu kısım)
Âhit (anlaşma)
Vav (arapça harf, İslam’ın şartlarını temsil eder)